وزن اشعار عامیانه همدانی

در این مقاله با استفاده از توصیف لازار (1985 و 2007) از اشعار پارتی و توصیف طبیب ­زاده (1382 و 1392) از اشعار فارسی عامیانه، اشعار عامیانه گونه همدانی را بررسی می­ کنیم. در بررسی این اشعار به دنبال پاسخگویی به این فرضیات هستیم: اولین فرضیه این که هجایی که تکیه وزنی یا ضرب­ آوا می ­گیرد و در پایان هر پایه می­ آید هجایی سنگین است. دومین فرضیه این است در صورتی هجایی که تکیه وزنی گرفته سنگین نبود، این هجا در پایان واژه قرار دارد و در نتیجه دارای تکیه واژگانی است. فرضیه سوم به محل مکث در این اشعار مربوط می ­شود، به این معنا که محل مکث در اشعار عامیانه همدانی مانند اشعار عامیانه فارسی و اشعار عامیانه ترکی از نوع قطع است، یعنی لزوماً در پایان واژه قرار نمی­ گیرد بلکه در وسط واژه هم ممکن است قرار گیرد. برای تحلیل آماری این موارد، هجاها، پایه ­ها و شطرهای 100 مصراع هفت هجایی اشعار عامیانه همدانی را بررسی کردیم و مشاهده کردیم در 84.6% از هجاهایی که در هر پایه تکیه وزنی یا ایکتوس می گیرند هجاهای سنگین هستند و 4/15% هجای سبک پایان واژه بودند. همچنین، 35% مکث­ ها از نوع قطع است و در وسط واژه هم ممکن است ظاهر شود.